«Վերջին շրջանում ես դադարել եմ վախենալ բաներից, որոնցից առաջ վախենում էի՝ տարիքից, չհասցնել ապրելուց, չունենալ այս կամ այն բանը, վախենալ կորցնել ինչ-որ մարդկանց: Չգիտեմ՝ պատերա՞զմն է բթացրել շատ-շատ բաներ: Կարծում եմ՝ կարեկցանք, ապրումակցում տարական բաներն էլ մեր միջից դուրս եկան այն պատճառով, որ մենք արյունը շատ մոտ պլանից տեսանք: Դա պիտի ավելի շատ սրեր մեր մարդկայինը, բայց հակառակը եղավ: Բացի այդ, մենք մեր հիշողությունն ենք կորցնում, դա շատ վտանգավոր բան է: Երբ պատերազմից հետո հասկացա, որ չեմ կարող ապրել մի երկրում, որտեղ մի խումբ մարդիկ կարող են հաշտ լինել կատարվածի հետ: Ես չեմ ուզում այդտեղ ապրել: Մտածում էի, որ հեռվում խաղաղությունս կգտնեմ, բայց չգտա մինչև վերադառնալս: Ու մտածում եմ, որ վերադարձա, որովհետև իմ վերքերն այստեղ են, ու այստեղ էլ պիտի մասնակից լինեմ այդ վերքերի բուժմանը»,- «Հայացք» հաղորդման շրջանակներում անկեղծացել է դերասանուհի Մարջան Ավետիսյանը:
