Հայկական քաղաքական ներկապնակում գույները խիտ են՝ շուրջ 100 կուսակցություն՝ տարբեր քաշային կատեգորիաների ու ազդեցության չափի: Դժվար է գտնել այդ ցանկում մի քաղաքական ուժ, որը չի կարևորում հայ — ռուսական դաշնակցային, գործընկերային հարաբերությունները, դրանց զարգացումն ու ամրապնդումը:
Սակայն նրանց գերակշիռ մեծամասնության գործողություններն ու հայտարարությունները Ռուսաստանի նկատմամբ ակնհայտ մանիպուլատիվ բնույթ են կրում. տպավորություն է ստեղծվում, որ Ռուսաստանը պարտավոր է պաշտպանել Հայաստանի անվտանգությունները, կերակրել հայ ժողովրդին, բավարարել նրա կենսական շահերը՝ զուտ նրա համար, որ հայ քաղաքական մտքի գիգանտները դեկլարատիվ հայտարարություններով կարևորեն հայ — ռուսական դարավոր կապերը: Այդ «խելոքներին» որևէ մեկը պետք է բացատրի, որ քաղաքականությունն ու դիվանագիտությունը քո ազգային ու պետական շահերի ճիշտ համադրումն է դաշնակցիդ ազգային ու պետական շահերիդ հետ:
Ի դեպ, միակ քաղաքական ուժը, ով պաշտոնապես սատարել է Ղրիմի միացումը Ռուսաստանին, Խաչիկ Ասրյանի «Հայոց Արծիվներ. Միասնական Հայաստան» կուսակցությունն է, որը հայտարարել է՝ Ղրիմը Ռուսաստանի անքակտելի մասն է այնպես, ինչպես Արցախը՝ Հայաստանի: Պատկերացնու՞մ եք, սա միակ հայտարարությւոնն է հայ — ռուսական հարաբերությունների պատմության մեջ, որտեղ բացառապես Ռուսաստանից ինչ որ բան պոկելու հայկական մոլուցքը չի արտացոլվում, այլ նաև դաշնակցի ազգային — պետական շահը:
Ու սա այն պարագայում, երբ բոլորի հայացքները ուղղված են դեպի Մոսկվա: Այս խելքով էլ երկիր են ղեկավարում կամ՝ ձգտում կրկին ղեկավարել: Թե նախկինները, թե՝ ներկաները: Ու էլի էդ խելքով վազելու են Մոսկվա՝ մեր անվտանգության հետևից:
Նախ ընկերություն անել սովորեք, հետո մտածեք արջի հետ անտառ գնալու մասին:
Էդիկ Մանուկյան
